เรื่องทำนองนี้มีปรากฏในอรรถกถาธรรมบท ภาคที่ ๒ เรื่องนางสามาวดี เกี่ยวกับสุนัข มีความรักในพระปัจเจกพุทธเจ้า แต่ละวันสุนัขจะไปที่กุฏิของพระปัจเจกพุทธเจ้ากับเจ้าของ เพื่อนิมนต์ท่านมารับอาหารบิณฑบาต เวลาเดินไปในระหว่างทาง ที่ตรงไหนเป็นพุ่มไม้น่าสงสัยว่าจะมีสัตว์ร้ายอยู่ เจ้าของสุนัขก็จะเอาไม้ตีพุ่มไม้เพื่อไล่สัตว์ร้ายให้หนีไป พอไปถึงกุฏิพระปัจเจกพุทธเจ้า ก็จะไปเคาะประตูเพื่อให้ท่านทราบว่ามาถึงแล้ว เมื่อท่านพร้อมแล้วก็จะพาท่านเดินมาตามทาง จนถึงบ้านแล้วถวายอาหารบิณฑบาต ทำอย่างนี้ประจำ จนสุนัขจำทางและการกระทำต่าง ๆ ได้ ต่อมาถ้าวันไหนเจ้าของไปไม่ได้คือติดทำธุระอย่างอื่นอยู่ก็จะส่งสุนัขไปนิมนต์ท่านแทน สุนัขตัวนั้นก็จะทำตามที่เจ้าของทำ คือ ไปถึงตรงที่พุ่มไม้ ที่เจ้าเอาไม้ตีไล่สัตว์ร้าย ก็จะยืนเห่า เพื่อไล่สัตว์ไป พอไปถึงกุฏิของพระปัจเจกพุทธเจ้า ก็จะไปยืนเห่าอยู่ใกล้ ๆ ประตูเพื่อให้ท่านทราบว่า ตนมารับแล้ว และขณะที่เดินมาที่บ้าน บางวันพระปัจเจกพุทธเจ้า แกล้งทำเป็นเดินออกนอกทาง สุนัขก็จะวิ่งไปคาบชายจีวร ดึงท่านกลับมาสู่ทางเดิม เป็นการแสดงความรัก ความเอ็นดูแก่กันและกันระหว่างพระปัจเจกพุทธเจ้า กับสุนัข
สุนัขทำอยู่อย่างนี้เป็นเวลาหลายเดือน จนอยู่มาวันหนึ่งเมื่อปวารณาออกพรรษาแล้ว พระปัจเจกพุทธเจ้า ต้องการจะกลับไปอยู่ถิ่นเดิมของท่าน คือภูเขาคันธมาท เมื่อรับอาหารบิณฑบาตแล้วจึงกล่าวลาโยม สุนัขก็นั่งฟังอยู่ใกล้ ๆ คงจะพอทราบความหมาย ว่าคุยระไรกัน หลังร่ำลากันแล้วพระปัจเจกพุทธเจ้าก็เหาะไปภูเขาคันธมาท สุนัขเห็นพระปัจเจกพุทธเจ้า ไปจากอย่างนั้นก็อดกลั้นความอาลัยในท่านไม่ไหวจึงขาดใจตายลงตรงนั้น แล้วไปเกิดเป็นเทพบุตรบนสวรรค์ ได้ชื่อ โฆสกเทพบุตร แปลว่า เทพบุตรผู้มีเสียงกึกก้อง ด้วยอานิสงส์ที่เห่าไล่สัตว์ให้แก่พระปัจเจกพุทธเจ้า และต่อมาเทพบุตรนั้นก็ได้รับตำแหน่งเป็นโฆษก ประจำสวรรค์
แต่เรื่องของสุนัขที่นำมาเสนอนี้ เป็นสุนัขที่ยังมีชีวิตในปัจจุบัน เป็นเรื่องราวที่น่าทึ่งอีกเรื่องหนึ่ง
เป็นที่กล่าวขานชื่นชมของชาวบ้านหมู่ชาวบ้านรัตนโกสินทร์ 200ปี ต.ประชาธิปัตย์ อ.ธัญบุรี จ.ปทุมธานีเป็นอย่างมาก หลังมีสุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวหนึ่งทำหน้าที่เป็นเด็กวัด คอยลากรถเข็นช่วยพระบิณฑบาตรในย่านดังกล่าวเป็นประจำ
จากการสอบถาม พระหนูที สุตตธัมโม อายุ 56 ปี พระลูกวัดจันทราทิพย์ ต.หมากแข้ง อ.เมือง จ.อุดรธานี ซึ่งได้เดินทางมาธุดงค์ที่ จ.ปทุมธานี ทราบว่า สุนัขตัวดังกล่าวมีชื่อว่า สมหวัง โดยตนเลี้ยงมันมาได้ประมาณ 6 เดือนแล้ว หลังมีฝรั่งนำมาถวายให้กับทางวัด
ขณะที่มาอยู่วัดใหม่ๆ เจ้าสมหวังมักออกเดินไปกับตนด้วยทุกวัน เมื่อถึงเวลามันก็มักจะมาเห่าเรียกทุกเช้า โดยจะไปคาบถังเพื่อใส่อาหาร ต่อมาจึงคิดทำล้อเลื่อนให้กับมัน เพื่อให้เดินไปไหนมาไหนสะดวก ซึ่งมันก็ชอบใจเป็นอย่างมาก
สาเหตุที่ตนและเจ้าสมหวังผ่านมาย่านรังสิตนั้น เนื่องจากหลังออกพรรษาตนได้ออกเดินธุดงค์ทั่วประเทศ จึงนำเจ้าสมหวังและรถล้อเลื่อนคันนี้มาด้วย
เจ้าสมหวังก็ทำหน้าที่ของมันได้ไม่บกพร่อง และไม่ตื่นกลัวใครแม้จะต้องย้ายที่ไปเรื่อยๆ ก็ตาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น