พระสูตรนี้มีความย่อว่า นางธนัญชานีพราหมณี มีความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า เวลาที่นางทำอะไรผิดพลาด หรือเกิดเหตุที่ทำให้นางตกใจ นางจะเปล่งอุทานออกว่า นโม ตัสสะ ภควโต อรหโต สัมมาสัมพุทธัสสะ แปลว่า ขอความนอบน้อมต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ทุกครั้ง จนภารทวาชพราหมณ์ผู้เป็นสามีรำคาญ ด่ากลับไปด้วยภาษาที่หนัก คือ ใช้คำว่า หญิงถ่อย ซึ่งถือว่า เป็นคำด่าคนชั้นต่ำในอินเดียในสมัยนั้น พราหมณ์ถามว่า พระศาสดาของเองมีอะไรดีนักหนา เองจึงได้สรรเสริญขนาดนี้ ฉันจะไปทดสอบถามปัญหาให้จนในคำถามของฉัน นางก็ย้อนกลับมาว่า ไปเถอะ ท่านสู้พระผู้มีพระภาคเจ้าไม่ได้หรอก อย่าว่าแต่ท่านเลย ฉันยังไม่เห็นใคร ในโลกนี้ พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ที่จะถามปัญหาให้พระองค์ติดตันได้
จากนั้นพราหมณ์ก็ไปเฝ้าพระพุทธเจ้า แล้วถามปัญหา ตามที่ปรากฏข้างล่างนี้
บุคคลกำจัดอะไรได้จึงอยู่เป็นสุข
กำจัดอะไรได้จึงไม่เศร้าโศก ข้าแต่พระโคดม
พระองค์ทรงพอพระทัยการกำจัดธรรมอย่างหนึ่ง คืออะไร
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า
บุคคลกำจัดความโกรธได้จึงอยู่เป็นสุข
กำจัดความโกรธได้จึงไม่เศร้าโศก พราหมณ์
พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญการกำจัดความโกรธ
ซึ่งมีรากเป็นพิษ มียอดหวาน
เพราะบุคคลกำจัดความโกรธนั้นได้แล้ว จึงไม่เศร้าโศก
เมื่อพระองค์ตรัสตอบอย่างนี้แล้วพราหมณ์เกิดความเลื่อมใส จึงขอบวช แล้วตั้งใจบำเพ็ญสมณธรรม ไม่นานก็ได้บรรลุเป็นพระอรหันต์
จากตัวอย่างนี้ จะเห็นว่า คนบางคน จะมีพฤติกรรมก้าวร้าว แข็งกระด้าง แต่พอได้รับการอบรมสั่งสอนในสิ่งที่ดีงาม กลับเปลี่ยนพฤติกรรมจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างในเรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่า ทุกคนต้องการเป็นคนดี แต่ที่ยังไม่ดีเพราะมีกิเลสคอยผลักดันให้เขาแสดงพฤติกรรมหยาบกระด้างออกมา ถ้าเขาไม่ได้กัลยาณมิตรคอยแนะนำอาจจะกลายเป็นคนเลวไปเลยก็ได้ แต่เรื่องอย่างนี้ก็ขึ้นอยู่กับบุพพกรรมของคน ๆ นั้นด้วย เพราะบางคนถึงแม้จะได้กัลยาณมิตรดี ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของเขาได้ เช่น พระเทวทัต พระนางมาคันทิยา มเหสีของพระเจ้าอุเทน เป็นต้น ถึงแม้จะอยู่ใกล้ชิดพระพุทธเจ้า แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของเขาได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น