ธรรมจากพระสูตร
วันนี้นำเอา โรคสูตร มาเสนอ ใจความย่อของพระสูตรว่า
คนเราเกิดมาจะมีโรคติดตัวมา ๒ อย่าง คือ โรคทางกาย และโรคทางใจ โรคทางกายนั้นพอมีระยะเวลาว่างเว้นอยู่บ้าง แต่ในที่สุดก็ต้องเจอ ส่วนโรคทางใจนั้น ไม่มีเวลาว่างเว้นเลย ทุกคนจะเป็นโรคทางใจอยู่ตลอดเวลา เพราะทุกคนมีเชื้อโรคอยู่ในตัวเป็นประจำ เชื้อโรคนั้น คือ ราคะ (สำหรับบรรพชิต) หรือ โลภะ (สำหรับฆราวาส) โทสะ และโมหะ โรคทั้ง ๓ นี้ติดตัวอยู่ตลอดเวลา นี้คือเนื้อความท่อนแรกของพระสูตร
ส่วนเนื้อความท่อนต่อมา พระพุทธองค์เน้นไปที่บรรพชิตหรือภิกษุโดยเฉพาะ พระองค์ตรัสว่า โรคของบรรพชิตมี ๔ อย่าง คือ
๑. ไม่พอใจในสิ่งที่มี ไม่ยินดีในสิ่งที่ได้
๒. เมื่อไม่พอใจในสิ่งที่มี ไม่ยินดีในสิ่งที่ได้ ก็ตั้งความปรารถนาชั่ว เพื่อ
จะได้ในสิ่งที่อยากได้
๓. เมื่อตั้งความปรารถนาชั่วแล้วก็วิ่งเต้น ขวนขวายหา เพื่อให้คนรู้จัก
๔. เมื่อขวนขวายหา เพื่อให้คนรู้จักตนเอง ก็เข้าหาตระกูลต่าง ๆ
พระองค์ตรัสพระสูตรนี้ก็เพื่อเตือนสติพระสาวกทั้งหลาย ไม่ให้ประพฤติอย่างนี้ จะทำให้ญาติโยมเสื่อมศรัทธา จะเป็นเหตุให้อายุพระพุทธศาสนาสั้นลงกว่ากาลอันสมควร
พระสูตรนี้อยู่ในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ ข้อ ๑๕๗ หน้า ๑๓๙
อ่านเนื่้อความเต็มของพระสูตรด้านล่างนี้
๗. โรคสูตร
ว่าด้วยโรค
[๑๕๗] ภิกษุทั้งหลาย โรค ๒ อย่างนี้
โรค ๒ อย่าง อะไรบ้าง คือ
๑.โรคทางกาย ๒.โรคทางใจ
สัตว์ผู้อ้างว่า ตนเองไม่มีโรคทางกายตลอดระยะเวลา ๑ ปีบ้าง ๒ ปีบ้าง ๓ ปี บ้าง ๔ ปีบ้าง ๕ ปีบ้าง ๑๐ ปีบ้าง ๒๐ ปีบ้าง ๓๐ ปีบ้าง ๔๐ ปีบ้าง ๕๐ ปีบ้าง แม้ยิ่งกว่า ๑๐๐ ปีบ้าง ยังพอมีอยู่ แต่สัตว์ผู้จะกล่าวอ้างว่า ตนเองไม่มีโรคทางใจ ตลอดระยะเวลาแม้ครู่เดียว หาได้โดยยาก ยกเว้นท่านผู้หมดกิเลสแล้ว
ภิกษุทั้งหลาย โรคของบรรพชิต ๔ อย่างนี้
โรค ๔ อย่าง อะไรบ้าง คือ
๑.ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นคนมักมาก คับแค้น ไม่สันโดษด้วยจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปัจจัยเภสัชชบริขารตามแต่จะได้
๒. เธอเมื่อมักมาก คับแค้น ไม่สันโดษด้วยจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปัจจัยเภสัชชบริขารตามแต่จะได้ ย่อมตั้งความปรารถนา ชั่วเพื่อไม่ให้ผู้อื่นดูหมิ่น เพื่อให้ได้ลาภสักการะและชื่อเสียง
๓. เธอวิ่งเต้น ขวนขวาย พยายามเพื่อไม่ให้ผู้อื่นดูหมิ่น เพื่อให้ได้ลาภสักการะและชื่อเสียง
๔. เธอเข้าไปหาตระกูลทั้งหลาย นั่งกล่าวธรรม กลั้นอุจจาระและปัสสาวะเพื่อให้เขานับถือ
ภิกษุทั้งหลาย โรคของบรรพชิต ๔ อย่างนี้แล
เพราะเหตุนั้น เธอทั้งหลายในธรรมวินัยนี้พึงสำเหนียกอย่างนี้ว่า “เราจักไม่เป็นคนมักมาก ไม่เป็นคนมีจิตคับแค้น ไม่เป็นคนไม่สันโดษด้วยจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปัจจัยเภสัชชบริขารตามแต่จะได้ เราจักไม่ตั้งความปรารถนาชั่ว เพื่อให้คนอื่นรู้จัก เพื่อให้ได้ลาภสักการะและชื่อเสียง เราจักไม่วิ่งเต้น ไม่ขวนขวาย ไม่พยายามเพื่อให้คนอื่นรู้จัก เพื่อให้ได้ลาภสักการะและชื่อเสียง เราจักอดทนต่อความหนาว ความร้อน ความหิวกระหาย ต่อการถูกเหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลานทั้งหลายรบกวน ต่อถ้อยคำหยาบคายร้ายแรงต่าง ๆ จักเป็นผู้อดกลั้นเวทนาทั้งหลายอันมีในร่างกายที่เกิดขึ้นแล้ว เป็นทุกข์ กล้าแข็ง เจ็บปวด เผ็ดร้อน ไม่น่ายินดี ไม่น่าพอใจ พรากชีวิต”
ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพึงสำเหนียกอย่างนี้แล
โรคสูตรที่ ๗ จบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น