ปัญจปุตตขาทิกเปติวัตถุ

เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้คนฟังเกิดความกลัวต่อผลของวิบากกรรมที่จะเกิดขึ้นกับตน ถ้าทำกรรมตามที่นางเปรตนี้เล่า 

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การทำปาณาติบาตด้วยความอาฆาตพยาบาท เบียดเบียน และการกล่าวคำสาบานด้วยคำเท็จ เป็นบาปมาก 

เพราะฉะนั้น  ผู้ไม่ต้องการได้รับวิบากดังกล่าวนี้  จึงไม่ควรทำปาณาติบาตด้วยความอาฆาตพยาบาท เบียดเบียน และกล่าวคำสาบานด้วยคำเท็จเพื่อให้ตนเองหลุดพ้นจากข้อกล่าวหา

ปัญจปุตตขาทิกเปติวัตถุ อยู่ในพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖ ขุททกนิกาย

 

๖. ปัญจปุตตขาทิกเปติวัตถุ

เรื่องนางเปรตกินลูกคราวละ  ๕  ตน

(พระสังฆเถระถามว่า)

[๒๖]   เธอเปลือยกาย  มีผิวพรรณและรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัว 

มีกลิ่นเหม็นเน่าฟุ้งไป 

หมู่แมลงวันพากันไต่ตอมเกลื่อนกล่น 

เธอเป็นใครกันเล่ามายืนอยู่ในที่นี้

(นางเปรตนั้นตอบว่า)

[๒๗]   ท่านผู้เจริญ  ดิฉันเกิดเป็นเปรตในยมโลก 

ได้รับความลำบาก  เพราะทำกรรมชั่วไว้ 

จึงต้องจากโลกนี้ไปยังเปตโลก

[๒๘]   เวลาเช้า  คลอดลูก  ๕  คน  เวลาเย็นอีก  ๕  คน 

แล้วกินลูกเหล่านั้นทั้งหมด 

แต่ก็ยังไม่อาจบรรเทาความหิวของดิฉันได้

[๒๙]   หัวใจของดิฉันถูกความหิวแผดเผาสุมอยู่ 

ดิฉันไม่ได้ดื่มน้ำที่ควรดื่ม 

ขอเชิญท่านดูดิฉันซึ่งถึงความพินาศเช่นนี้เถิด

(พระเถระถามว่า)

[๓๐]   เมื่อก่อน  เธอได้ทำกรรมชั่วทางกาย  วาจา  ใจอะไรไว้หรือ 

เพราะผลกรรมอะไรเธอจึงต้องกินเนื้อลูก

(นางเปรตนั้นตอบว่า)

[๓๑]   เมื่อก่อน  หญิงร่วมสามีของดิฉันคนหนึ่งได้ตั้งครรภ์ 

ดิฉันได้คิดร้ายต่อเธอ  มีใจประทุษร้ายได้ทำให้เธอแท้ง

[๓๒]   นางตั้งครรภ์  ๒  เดือนเท่านั้นก็ตกเลือด 

ครั้งนั้น  มารดาของนางโกรธแล้วเชิญญาติของดิฉันมาประชุมซักถาม 

ให้ดิฉันสาบาน  และขู่เข็ญดิฉันให้กลัว

[๓๓]   ส่วนดิฉันนั้นได้กล่าวคำสาบานเท็จอย่างรุนแรงว่า 

ถ้าดิฉันทำความชั่วอย่างนี้จริง  ขอให้ดิฉันกินเนื้อลูกเถิด

[๓๔]   เพราะผลกรรม  คือการทำลายสัตว์มีชีวิต 

และการกล่าวเท็จทั้ง  ๒  อย่างนั้น 

ดิฉันจึงมีกายเปื้อนหนองและเลือด  กินเนื้อลูก

ปัญจปุตตขาทิกเปติวัตถุที่  ๖  จบ