สูกรมุขเปตวัตถุ

เรื่องของเปรตทั้ง ๒ นี้ มีผลมาจากการไม่สำรวมวาจา คือใช้ปากด่าว่าคนอื่นให้เสียหาย ด้วยคำไม่จริงในที่สุดตัวเองต้องมารับกรรมอย่างนี้ ดังนั้น สาธุชนทั้งหลายที่กลัวต่อผลกรรมนี้ ไม่ควรใช้ปากไปในทางที่ผิด เพื่อหวังผลสำเร็จเพียงเล็กน้อย หรือเพื่อทำลายคนอื่น 

 เรื่องเปรตทั้งสองนี้อยู่ในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖ ข้อที่ ๔ - ๙

๒. สูกรมุขเปตวัตถุ

เรื่องเปรตปากหมู

(ท่านพระนารทเถระถามเปรตตนหนึ่งว่า)

[๔]      ทั่วทั้งกายของท่านมีสีเหมือนทองคำ 

เปล่งรัศมีสว่างไสวไปทั่วทุกทิศ 

แต่ปากของท่านเหมือนปากสุกร 

เมื่อก่อนท่านได้ทำกรรมอะไรไว้

(เปรตนั้นตอบว่า) 

[๕]      ท่านพระนารทะ เมื่อก่อนข้าพเจ้าได้สำรวมกาย

แต่ไม่ได้สำรวมวาจา

เพราะเหตุนั้น  ข้าพเจ้าจึงมีรูปร่างและผิวพรรณ

ตามที่ท่านเห็นอยู่นั้น

[๖]      ท่านนารทะ  เพราะเหตุนั้น  ข้าพเจ้าขอบอกท่าน 

สรีระของข้าพเจ้านี้ท่านเห็นเองแล้ว 

ท่านอย่าได้ทำบาปด้วยปาก 

ท่านอย่าได้มีปากเหมือนสุกรเลย

สูกรเปตวัตถุที่  ๒  จบ

๓. ปูติมุขเปตวัตถุ

เรื่องเปรตปากเน่า

(ท่านพระนารทะถามเปรตตนหนึ่งว่า)

[๗]     ท่านมีผิวพรรณงามดังทิพย์  ยืนอยู่ในกลางอากาศ 

แต่ปากของท่านมีกลิ่นเหม็น 

หมู่หนอนพากันชอนไช  เมื่อก่อนท่านได้ทำกรรมอะไรไว้

(เปรตนั้นตอบว่า) 

[๘]      เมื่อก่อน  ข้าพเจ้าเป็นสมณะลามก  มีวาจาชั่วหยาบ 

มีปกติสำรวมกาย  แต่ไม่สำรวมปาก 

จึงได้มีผิวพรรณดังทองคำเพราะความสำรวมกาย 

แต่ปากของข้าพเจ้าเหม็นเน่าเพราะพูดส่อเสียด

[๙]      ท่านนารทะ  รูปร่างของข้าพเจ้าท่านเห็นเองแล้ว 

ท่านผู้ฉลาดซึ่งเป็นผู้อนุเคราะห์กล่าวไว้ว่า 

ท่านอย่าได้พูดส่อเสียด  และอย่าได้พูดมุสา 

ท่านจักเป็นเทพผู้สมบูรณ์ด้วยสมบัติที่น่าปรารถนา

ปูติมุขเปตวัตถุที่  ๓  จบ