พิธีศพแบบธิเบต

นกแร้ง.. ผู้เป็นนักเก็บกวาดของธรรมชาติ สัญลักษณ์ของความตายที่คนกลัว


เส้นทางสู่สถานที่ทำพิธี


แบกศพมาด้วย





จุดไฟส่งสัญญาณ เรียกนกแร้ง




เมื่อแร้งมาแล้ว ก็ถึงเวลา เอาศพที่แบกมาลงจากรถ


ร่างที่เคยคิดว่าเป็นญาติอันเป็นที่รักของเรา บัดนี้จักคืนสู่ธรรมชาติไป

ที่เห็นเฉพาะหน้าเป็นเพียงเนื้อก้อนหนึ่ง ที่จะได้บริจาคทานเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต


แม้ตัวเราเอง.. หมดลมแล้วก็ต้องเป็นอย่างนี้เหมือนกัน


แร้งได้อิ่ม คนตายได้บุญ  ญาติผู้ตายได้ธรรมสังเวช

  

เจอกันแค่ระยะเวลาหนึ่งของชีวิตสั้นๆ สุดท้ายต้องคืนเธอให้ธรรมชาติไป... ฉันเองก็จะต้องตามไปในไม่ช้า...ชีวิตนี้สั้นนัก

ที่เคยยึดถือ ว่านั่นเป็นเรา นี่เป็นของเรา สุดท้าย..มีอะไรเป็นของเราจริงๆหรือ...

ตอนมีชีวิตอยู่ ไม่ควรโลภเลย..เพราะถึงวันสุดท้าย...แม้ร่างกายที่รักที่สุด ยังเอาติดตัวไปไม่ได้เลย...

ตอนมีชีวิตอยู่ จะโกรธกันไปทำไม..สุดท้าย..ก็ไม่มีใครเก่งเกินพญามัจจุราชได้ เราต่างก็เป็นเพียงเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เหมือนกัน ต่างกันที่เร็วหรือช้า...

ตอนมีชีวิตอยู่ จะลุ่มหลงสิ่งใดนักหนา... เพราะท้ายที่สุด ทุกสิ่งที่มีอยู่ จะต้องสลายไปหมด..ไม่ว่าเราจะยึดถือ หรือผูกพันกับมันเพียงใดก็ตาม


เหลือแต่กรรมดีและกรรมชั่วเท่านั้น..ที่จะติดตามเราไป... ที่จะตัดสินว่า..เราเหมาะจะไปเกิดในภพภูมิใด

 ตอนมีชีวิตอยู่ ขอท่านทั้งหลาย ตั้งอยู่ในความไม่ประมาทเถิด...